La Guarderia

Ben nu twee weken aan het werk in de gevangenis. Elke ochtend sta ik voor de grote ijzeren poort geduld uit te oefenen voor ik binnen mag. En elke ochtend moet ik aan die idioten aan de grote ijzeren poort uitleggen wat ik daar kom doe. Net zoals in België is la policia niet echt van intelligentie gespeend. Eens je voorbij de grote ijzeren poort bent is het een makie. Soms krijg je een stripsearch, andere keren zijn ze te lui, je geeft je copie van je paspoort af, je krijgt een stempel op je arm en dan kan je lopen waar je wil. Die copie van je paspoort is echt wel nodig want een echte durft hier wel eens verdwijnen.
Ik rammel een beetje aan een slot om de aandacht van de Tia´s in La
guarderia te trekken en dan komt er een kleine van vijf met de bos
sleutels aangelopen om de deur te openen.

Soms is het een beetje demotiverend om met de kinderen te werken. Er zijn geen regels, er is geen discipline. En de kinderen iets aanleren buiten een liedje daar is nog nooit over nagedacht. En je kan daar niet veel aan doen. Je kan niet gaan zeggen tegen de Tia´s dat ze dit of dat moeten doen omdat wij denken dat dat beter is. Ik ben geen expert en uiteindelijk ook maar een vrijwilliger.

Heb me er ondertussen al bij neergelegd dat een kleine hier zijn bord moet uiteten en dat het er dan ook weer uitkomt. Ook al knippen ze een krantenartikel uit dat zegt dat je kinderen niet moet verplichten iets op te eten...ze hebben het blijkbaar niet gelezen.
Een kindje terugbrengen naar hun moeder is het meest fascinerende. Je loopt dan de gevangenis binnen waar het heel druk is. Doet me altijd een beetje denken aan een docu over Cuba. Hoe het leven daar is in de straat. Er speelt altijd loeiharde salsa, de was hangt uit om te drogen, iedereen loopt door elkaar. Er zijn winkeltjes, restaurantjes en merkwaardig genoeg een hoop mannen. Je zou denken dat de vrouwen nieuwsgierig zijn als je daar komt maar de meesten kijken je niet eens aan ofwel heel onverschillig. En niemand van hen is behulpzaam. Het lijkt ieder voor zich. En dat is nu net iets minder leuk als je met twee slapende baby´s op je armen rondloopt op zoek naar hun moeder in dat complex. Het meeste schrik ik als ik de moeders zie, je ziet van die leuke mooie kindjes en dan krijg je een gorda y fea voor je.

Iets na de middag, na het eten van de kleintjes ga ik naar buiten en is het weer wachten op het terugkrijgen van je identiteitsbewijs. Vroeg of laat ga ik nog eens een probleem krijgen bij het verlaten van de gevangenis. Ik kan met moeite mijn lach inhouden met een of andere idioot aan de poort. Vaak om hun macht te tonen denk ik, slaan ze de poort voor je neus dicht en doen ze die op slot. Zie daar echt het nut niet van in want drie seconden later moet hij zijn sleutels boven halen en die poort weer open doen. En dat doen ze dan de gehele dag door. Na mij slaan ze die poort weer dicht en vijf seconden later weer open voor iemand die buiten staat. Zal waarschijnlijk een andere manier van denken zijn maar op mij geeft dat totaal geen machtsindruk, integendeel.