Mindo y el Bosque Nublado

Mindo y los Borrachos

Het leven in een dorp hier grenst aan de oneindige saaiheid. Thomas en Eva hebben zich wat aangepast aan de ecuadoriaanse manier van leven om die saaiheid te verdrijven. Thomas houdt er hier drie vriendinnetjes op na en Eva heeft naast haar franse vriend thuis nu nog een sympathieke ecuadoriaan. Voor de rest is het drank, drank en drank.
Heb heel wat afgelachen dit weekend. Thomas is onder andere met de beauty queen van Mindo. La Reina de Mindo, dus waar hij nu ook komt in Mindo noemen ze hem El Rey. In zo´n dorp loopt het ook vol borrachos.
Aan het drinken van negen in de ochtend tot....nu ja, het stopt niet echt. Weet niet of ik me echt aan zo´n dorpsleven zou kunnen aanpassen. Heb veel te veel last van katers om zo door het leven te gaan.

Ichos de Presos

Ichos de Ladrones

Ichos de Contrabandistas

Chugchilan

Zicht in de spiegel van de badkamer. La Oveja Negra, Chugchilan.



Aan het paardrijden boven! de wolken.



Onze meest naar comfort gerichte rit tot nu toe. Ik buig door m´n kniëen. Lowe staat achter me en is even groot als mij. Hebben zo twee en een half uur rechtgestaan, en er was geen weg. Alleen stenen, putten en stof.

La Guarderia

Ben nu twee weken aan het werk in de gevangenis. Elke ochtend sta ik voor de grote ijzeren poort geduld uit te oefenen voor ik binnen mag. En elke ochtend moet ik aan die idioten aan de grote ijzeren poort uitleggen wat ik daar kom doe. Net zoals in België is la policia niet echt van intelligentie gespeend. Eens je voorbij de grote ijzeren poort bent is het een makie. Soms krijg je een stripsearch, andere keren zijn ze te lui, je geeft je copie van je paspoort af, je krijgt een stempel op je arm en dan kan je lopen waar je wil. Die copie van je paspoort is echt wel nodig want een echte durft hier wel eens verdwijnen.
Ik rammel een beetje aan een slot om de aandacht van de Tia´s in La
guarderia te trekken en dan komt er een kleine van vijf met de bos
sleutels aangelopen om de deur te openen.

Soms is het een beetje demotiverend om met de kinderen te werken. Er zijn geen regels, er is geen discipline. En de kinderen iets aanleren buiten een liedje daar is nog nooit over nagedacht. En je kan daar niet veel aan doen. Je kan niet gaan zeggen tegen de Tia´s dat ze dit of dat moeten doen omdat wij denken dat dat beter is. Ik ben geen expert en uiteindelijk ook maar een vrijwilliger.

Heb me er ondertussen al bij neergelegd dat een kleine hier zijn bord moet uiteten en dat het er dan ook weer uitkomt. Ook al knippen ze een krantenartikel uit dat zegt dat je kinderen niet moet verplichten iets op te eten...ze hebben het blijkbaar niet gelezen.
Een kindje terugbrengen naar hun moeder is het meest fascinerende. Je loopt dan de gevangenis binnen waar het heel druk is. Doet me altijd een beetje denken aan een docu over Cuba. Hoe het leven daar is in de straat. Er speelt altijd loeiharde salsa, de was hangt uit om te drogen, iedereen loopt door elkaar. Er zijn winkeltjes, restaurantjes en merkwaardig genoeg een hoop mannen. Je zou denken dat de vrouwen nieuwsgierig zijn als je daar komt maar de meesten kijken je niet eens aan ofwel heel onverschillig. En niemand van hen is behulpzaam. Het lijkt ieder voor zich. En dat is nu net iets minder leuk als je met twee slapende baby´s op je armen rondloopt op zoek naar hun moeder in dat complex. Het meeste schrik ik als ik de moeders zie, je ziet van die leuke mooie kindjes en dan krijg je een gorda y fea voor je.

Iets na de middag, na het eten van de kleintjes ga ik naar buiten en is het weer wachten op het terugkrijgen van je identiteitsbewijs. Vroeg of laat ga ik nog eens een probleem krijgen bij het verlaten van de gevangenis. Ik kan met moeite mijn lach inhouden met een of andere idioot aan de poort. Vaak om hun macht te tonen denk ik, slaan ze de poort voor je neus dicht en doen ze die op slot. Zie daar echt het nut niet van in want drie seconden later moet hij zijn sleutels boven halen en die poort weer open doen. En dat doen ze dan de gehele dag door. Na mij slaan ze die poort weer dicht en vijf seconden later weer open voor iemand die buiten staat. Zal waarschijnlijk een andere manier van denken zijn maar op mij geeft dat totaal geen machtsindruk, integendeel.

La Madre

Hier woon ik, in deze straat. Samen met Ruth en haar man el abocado.

Baños

Met een 250cc de berg opgeracet om de nog steeds rokende en brullende vulkaan te zien. Lowe en ik hebben echter halverwege maar weer voor het asfalt gekozen en daar even het onderste uit de kan gehaald. Het was bewolkt en konden de kop van de vulkaan in Baños toch niet zien. Allebei blij als een kind dat we nog zelf eens iets konden besturen. Na een zestal weken en voor Lowe vijf maanden mocht dat wel eens.

Je kan hier in het dorp de vulkaan ook horen spuwen en brullen. De eerste nacht dat wij hier waren trilde de grond zelfs. Als hij uitbarst, en dat deed hij enkele jaren geleden, heb je welgeteld tien minuten om niet onder de gloeiend hete as begraven te worden.

We waren hier met nog enkele meisjes van de school, maar ik kende die niet. Dacht dat het tof ging zijn pero las chicas eran feas y aburidas y por eso Lowe y Yo estubimos solo todo el fin de semana. De volgende dag zijn we gaan raften...en ik was gebroken de dag erna. Het raften zelf vond ik erg leuk. Ga dat zeker herhalen en dan meteen een wildere rivier opzoeken. Nu zaten we op 3.5 en 6 zou niet meer te doen zijn. Dus we gaan voor een 5 niet?

De school is gedaan en ik ben nu aan het werk in de vrouwengevangenis. Ik werk daar in de peutertuin. Met kinderen tussen de 2 maanden en 7 jaar. Je kan je kinderen als vrouw mee de gevangenis in nemen als je er geen opvang voor vindt. Niet echt de meest ideale plaats voor een kind...maar beter dan de straat. Ik kan ook de gevangenis binnengaan. En dat is hier echt een rare plaats. Alles en iedereen loopt daar door elkaar. Er zijn bijv winkels en die moeten bevoorraad worden. Dus de groothandel loopt daar binnen en buiten. De ene keer checken ze je dubbel de andere keer is la policia te lui en kan je met alles naar binnenlopen dat je maar zou willen. Alles is hier ook heel chaotisch. Een leuke plaats is het echter niet. Als je ooit van plan bent om iets uit te steken in dit soort landen zorg er dan voor dat je veel geld op zak hebt zodat je de eerste die je tegenkomt kunt omkopen. Dat is hier de wet. Als je geld hebt kan je alles, als je er geen hebt...

Atacamas

Deze week zijn we met een leraar naar Atacamas aan de zee getrokken. We wilden eens een andere omgeving rond ons. We zijn via een omweg naar de kust getrokken. Via Ibarra naar San Lorenzo (foto) en daar de boot op. Bijna drie uur op de "bus" door het mangrovewoud.
De volgende dagen doorgebracht op het strand en in de ochtend lessen gevolgd. En vooral heel lui geweest. Uit het koude Quito weg zijn en in een hitte belanden, wat doe je dan anders. Na drie dagen les zijn we voor de laatste dag terug bergop getrokken. Naar Mindo.

Mindo ligt in het Bosque Nublado en je zit daar letterlijk in de wolken. Heel vochtig en de gehele tijd regenen. En nog eens warm bovenop. Wel een prachtige natuur. Met collibri´s die rond je oren komen zoeven en een hondertal andere vogels waarvan ik de naam niet ken. Heel veel tijd hadden we wel niet om de streek te verkennen. Na een zeven dagen onderweg te zijn was iedereen platzak en in het midden van niets kan je nog steeds geen geld afhalen. Dat is soms wel iets dat geld hier. Iedereen hier is verliefd op de kleine briefjes en muntstukjes. Hun cambio. Ze kunnen je soms heel giftig aankijken als je met een briefje van vijf dollar je eten van twee dollar wil betalen!! Dan kun je je wel voorstellen hoe ze kijken als je zoals wij vaak doen, met twintig dollar betaalt. Heel hun spaarpot van cambio in onze zak. Vaak lopen ze nog eens naar de overkant van de straat om een briefje van tien.
Iedereen zat zonder dus zijn we met ons laatste geld de bus opgestapt terug naar Quito.

Onze klas in Atacamas.

Op de boot op weg naar Limones.